Փորձիր վերլուծել գործակատարի «Երբ մարդը
խիղճ չունի,
մեռածի հաշվում է» միտքը:
<<Երբ մարդը խիղճ չունի, մեռածի հաշիվ է>> համաձայն եմ այդ խոսքերի հետ, եթե խիղճ չունի ուրեմն մարդ չի: Եթե մարդը նվիրված աշխատում է ու էդքանից հետո, ոչ շնորհակալություն են հայտնում, ոչ իրեն արժանի գումարը տալիս, ուրեմն կամ իմաստ չուներ նվիրված աշխատելը, կամ էլ այդ մարդու լինելը:
Ներկայացրու խնդրեմ քո
պատկերացումները խղճի
մասին:
Խիղճ
ասվածը իմ կարծիքով
գոյություն չունի, ասում են
անխիղճ մարդ, չէ իմ
կարծիքով տենց երևույթ
չկա: Խիղճը հենց
ներքին ձայնն ա, մարդու
ես-ը: Խիղճը տարբեր
մարդկանց մոտ տարբեր է
բնույթ է կրում՝ հարուստի
խիղճն այլ բան է, աղքատինը այլ,
մտածողինը այլ, իսկ
մտածել անկարողինը մի փոքր այլ բան:
Եթե ասեմ խիղճ
ունեմ միգուցե, չէ խիղճ ունեմ, ուղակի խիղճը ոչ հաճախ ա ազդում իմ արարքների վրա, եթե մի բան անելու եմ ուրեմն կանեմ, ու չեմ նայի, թե դա դիմացինի համար հաճելի ա թե ոչ (չեմ ասի միշտ): Բայց հետո….հետո կզգամ խղճի խայթ, բայց միգուցե էլ սխալս
չուղղեմ:
Комментариев нет:
Отправить комментарий