Բոլորս էլ մեծանում ենք

Հիմա է, որ դու երեխա ես,դեռահաս: Բայց հետո դու  կլքես այս սոցիալական  կայքերը, բոլորս կլքենք: Մենք իրոք  կմեծանանք, կունենանք  ընտանիք, երեխաներ:  
Կսկսես էլ  չմտածել ֆեյսբուքի, սկայպի, թվիթերի….մասին: Բայց մի օր….դու անպայման     կգտնես մի  թուղթ, որտեղ գրված  կլինի քո անձնական էջերի  մուտքանունն ու ծածկագիրը: Դու ուղղակի  կմիացնես համակարգիչը, կմտնես  ֆեյսբուք  և կտեսնես արդեն դատարկված մի էջ: Կկարդաս այն մարդկանց հետ զրույցները, ովքեր   մի ժամանակ  շատ թանկ են  եղել: Լաց կլինես…ինչ-որ ժամանակ նա  շատ թանկ էր քեզ համար:

Հազար ու մի նամակներ, հազար ու մի  զրույցներ, որոնք  դուք  գրել  եք իրար: Քո ներսում ինչ-որ բան է արթնանում....  այդ  մարդը վաղուց այստեղ չէ: Քո  ստատուսը. <<Հեռանում եմ այստեղից>> թարմացվել է  տարիներ առաջ: Ինչ-որ բան դատարկ է: Բոլոր  ընկերներդ, ովքեր մի ժամանակ  գրում էին քեզ, վաղուց մեծացել են, և  վաղուցվանից օնլայն չեն լինում: Նրանք  երջանիկ են, դու էլ երևի: Մի քանիսը  ջնջել են իրենց  անձնական էջերը: Տխո՞ւր է: Շա՜տ: Եվ դու հիշում ես, թե  ինչպիսին էր ձեր մոտ ընկերությունը: Թվում էր, թե միշտ  այդպես էր լինելու, դուք  այդպես էլ  կմնաք...կմնաք  նույն անհոգ երեխաները: Բայց ոչ…եկավ մեծանալու  ժամանակը: Միշտ է այդպես: Եվս մեկ անգամ ես կարդում նամակներդ, լաց լինում: Դուք էլ երբեք  հենց այնպես ֆեյսբուքով չեք  խոսի: Երբեք: Դու  վերջին անգամ ես  օնլայն: <<Ջնջել էջը>> սեղմում ես կոճակը: Անջատում ես համակարգիչը, վերջ: Գրկում ես  ամուսնուդ, երեխաներիդ: Հիմա նրանք են քո կյանքը, միայն նրանք, և բացի նրանցից քեզ էլ ոչ մեկ  պետք չէ: Իսկ մյուս երկրներում, քաղաքներում…այդ մարդիկ են՝ ընկերներդ, եվ միգուցե  այն ամենա-ամենա սիրելիները նստել ու  հիշում են այն ինչ եղել է: Մենք էլ երբեք  չենք վերադառնա հին կյանքին: Հիմա կյանքն է օնլայն: Բայց ինչ-որ ժամանակ, երբ երեկոյան նստես  պատուհանի մոտ  կհիշես  այն  երջանիկ  ու անհոգ կյանքի մասին:Այն մարդկանց,  ովքեր ընկերներդ էին:  Մենք բոլորս էլ մեծանում ենք: