Մարդը քաղաքականության մեջ

Մարդը քաղաքականության մեջ. Անձի քաղաքական շահերն ու պահանջմունքները

Ներածություն 

 
1.Մարդու մասին, մարդու դերը քաղաքականության մեջ

2.Պատմության տարբեր փուլերում քաղաքականության դերը և զարգացումը
3.Քաղաքականության երկու ծայրահեղություններ
4. Մեծերը քաղաքականության մասին

Մարդը կենդանական աշխարհի ամենաբարձրագույն էակն է, հասարակական-քաղաքական, պատմական կյանքի և մշակույթի ստեղծողը:
Քաղաքագիտության ծագմանը նպաստել են փիլիսոփայությունը, իրավագիտությունը և ուտոպիական ուսմունքները: Քաղաքականություն (հունարեն politikos` քաղաքացիների համար, քաղաքացիներին վերաբերող):
Քաղաքականությունն առաջին հերթին սոցիալական երևույթ է, այսինքն քաղաքական գործունեության մեջ կարևոր ու անհրաժեշտ պայման է քաղաքացիների ակտիվությունը: Յուրաքանչյուր անձ քաղաքացիություն ստանալով դառնում է քաղաքականության մի մասը, և դառնում է տվյալ երկրի անդամ, ով մասնակցում է երկրի քաղաքական ու հասարակական կյանքին: Մարդու քաղաքական իրավունքների համակարգը իր մեջ ներառում է քաղաքական կյանքին մասնակցելու, ընտրական, հանրաքվեի իրավունք, երթեր, ցույցեր անցկացնելու իրավունք, խոսքի, տեղեկատվության և հաղորդակցման ազատության իրավունք:
Քաղաքական իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին: ՀՀ Սահմանադրությունում նշվում է. <<Ժողովուրդն իր իշխանությունը իրականացնում է ազատ ընտրությունների, հանրաքվեների, ինչպես նաև պետական ինքնակառավարման մարմինների և պաշտոնատար անձանց միջոցով>>:


Քաղաքագիտությունը գիտություն է քաղաքականության վերաբերյալ, ուսումնասիրում է մարդու և հասարակության կապը պետական և ոչ պետական կառույցների, պետության և այլ կառույցների հետ, ուսումնասիրում է նաև պետության վարած քաղաքականությունը և դրա նպատակահարմարությունը առանձին ոլորտներում։

                                                                                Արիստոտել <<Պոլիտիկա>>

2.

Քաղաքականությունը մարդկանց կյանքում պահպանողական չի եղել: Այն փոխել է իր նպատակը, գործունեությունը և ընդհանուր հասկացությունը: Հասարակության կողմից վարած քաղաքականությունը իրականացվում է մարդկանց համար և մարդկանց կողմից:

Հին աշխարհում մարդը համարվել է քաղաքական էակ, սակայն ոչ բոլորն են իրավունք ստացել պետական գործերին մասնակցելու: Միայն պոլիսներում ապրող քաղաքացիները ունեին քաղաքական իրավունք, ովքեր պետության գլուխն էին և պարտավոր էին պահպանել ու պաշտպանել ընդհանուր պետականությունը:

Միջին դարերում մի փոքր այլ է: Չնայած-որ քաղաքական գիտության կայացմանը նպաստող Մաքիավելին սահմանազատում էր քաղաքականությունը կրոնից և բարոյականությունից, և քաղաքական կանոնները բխեցնում էր իրական կյանքից, Թ. Աքվեցին կարծում էր, որ կրոնն ավելի կարևոր է ու մարդու կյանքի միակ իմաստը երջանիկ լինելն է, որին մարդը հասնում է Աստծո միջոցով: Սերը, հավատը և հույսն առ Աստված մարդկանց առաջնային նպատակն էր, ու ավելի հետ էր մղվում մարդու քաղաքական էակ հասկացությունը, ու առաջնային էր դառնում կրոնական էակ հասկացությունը:

19-20-րդ դարերում կրկին առաջ է մղվում մարդու քաղաքական էակ լինելու հանգամանքը:Քաղաքական կյանքում կարևորվում է մարդը՝ անհատը և իր գործունեությունը քաղաքականության մեջ, քանի-որ առանց մարդու քաղաքականություն և քաղաքական հարաբերություններ լինել չեն կարող: Անհատն աստիճանաբար ձեռք է բերում գիտելիքներ, այնուհետև քաղաքական գիտակցություն, քաղաքական կարգավիճակ, որից հետո էլ սկսում է գործել հանուն քաղաքական շահերի:

3. Քաղաքականության մեջ լինում են երկու ծայրահեղություններ. Բացարձակացվում է անհատի քաղաքական դերը (ով հիմնականում առաջնորդվում է սեփական շահով ոը նպատակով), կամ անհատը մղվում է հետին պլան և պետականությունը ղեկավարվում է քաղաքական կազմակերպությունների և հասարակական խմբերի միջոցով:

Անհատը որպես քաղաքական առաջնորդ.

Քաղաքական առաջնորդն այն անձն է, որը գլխավորում է քաղաքական գործընթացները, հասարակության, քաղաքական կազմակերպության կատարում է գործառույթներ, ինչպես նաև նա՝ ով կարող է փոխել իրադարձությունների ընթացքն ու քաղաքական գործընթացների ուղղությունը:

Անհատի քաղաքական մասնակցության առումով տարբերվում են մի քանի տիպեր.

1. Անհատը քաղաքացի լինելով օտարված է քաղաքական գործերից և բացասական վերաբերմունք ունի դրանց հանդեպ: Ու դա կարող է ունենալ երկու պատճառ. Կամ անհատի վարած անհեռատես քաղաքականություն է, կամ թերզարգացվածություն քաղաքականության վերաբերյալ:

2. Անհատը հանդիսանալով որևէ կազմակերպության անդամ հետաքրքրվում և մասնակցում է պետականության գործերին արտահայտում է իր կարծիքը:

3. Քաղաքական ակտիվ անհատի դրսևորում է կուսակցության անդամ լինելը: Հանդիսանալով որևէ կուսակցության անդամ նա առավելապես մասնակցում է պետության գործերին, որը նրա համար առաջնային խնդիր է ու կարևոր աշխատանք:

4. Նշանավոր գրողները, մշակույթի և գիտության գործիչները հանդիսանում են հասարակական-քաղաքական գործիչ, ովքեր հանդես են գալիս որպես ընդդիմախոսներ:

Դեռևս Պլատոնի ժամանակներից քաղաքական գիտության կարևոր հարցն այն էր, թե ով պետք է ղեկավարի պետությունը: Պլատոնը գտնում էր, որ ոչ թե ամբոխը, այլ լավագույները պետք է ղեկավարեն պետությունը: Արիստոտելն առարկելով ասում էր, որ յուրքանչյույր մարդ, ով օժտված է խելամտությամբ, վճռականությամբ և փիլիսոփայի հմտությամբ, պետք է մասնակցի հասարակության կառավարման գործին:

4.

• Լինում են ժամանակներ,երբ նույնիսկ ամենասուր աչքը չի տեսնում ,թե որտեղ է վերջանում քաղաքականությունը և որտեղ է սկսվում օրենքը / Ֆեյխտվայնգեր

• Ժողովրդավարության ժամանակ քաղաքացիները դադարում են հարգել օրենքները՝ ինչպես գրված, այնպես էլ չգրված (Պլատոն):

• Կարևոր չէ, թե ինչպես են քվեարկել, կարևորն այն է, թե ինչպես են հաշվել (Ի. Ստալին):

• Քաղաքական գործիչները սիրով կամ ատելությամբ չեն ղեկավարում. նրանց ուղղություն է տալիս շահախնդրությունը, այլ ոչ թե զգացմունքները (Չեստերֆիլդ):

• Քաղաքականության մեջ մեր փրկության միակ ճանապարհը կրթությունն է. դա տապան է ջրհեղեղի մեջ (Հորաս Ման):

• Այն ամենը,ինչ բարոյական չարիք է,չարիք է նաև քաղաքականության մեջ / Ժան Ժակ Ռուսո

• Քաղաքականության ամենամեծ արժանիքն այն է,որ չկորչի ամբողջի զգացողությունը / Մունյե

• Քաղաքականության մեջ մեր փրկության միակ ճանապարհը կրթությունն է. դա տապան է ջրհեղեղի մեջ/ Հորաս Ման

• Ժամանակակից քաղաքականությունը իրենից ներկայացնում է ոչ թե պայքար մարդկանց,այլ հասարակական ուժերի միջև /Հենրի Ադամս

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%94%D5%A1%D5%B2%D5%A1%D6%84%D5%A1%D5%A3%D5%AB%D5%BF%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%94%D5%A1%D5%B2%D5%A1%D6%84%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%B8%D6%82%D5%B6

https://nardaniel.wordpress.com/2015/06/19/%D5%B4%D5%A1%D6%80%D5%A4%D5%A8-%D6%84%D5%A1%D5%B2%D5%A1%D6%84%D5%A1%D5%AF%D5%A1%D5%B6%D5%B8%D6%82%D5%A9%D5%B5%D5%A1%D5%B6-%D5%B4%D5%A5%D5%BB/

https://hy.wikipedia.org/wiki/%D5%84%D5%A1%D5%BD%D5%B6%D5%A1%D5%AF%D5%AB%D6%81:Gasparyan/%D4%B1%D5%BE%D5%A1%D5%A6%D5%A1%D6%80%D5%AF%D5%B2

http://leonbagdasaryan.blogspot.am/2015/05/blog-post_24.html

http://www.slideshare.net/Seda_Vardanyan/3-dd

http://armenianportal.com/dir/qaxaqakanutyun_aforizmner/57

http://life.panorama.am/hy/news/2013/12/23/aforizm/63914

Քաղաքականությունը  հասարակությունն է, ուզենք, թե  չուզենք  մենք  նրա մի մասն ենք  կազմում, մեկս շատ, մեկս քիչ: Քաղաքականության մաս է  կազմում  յուրքանչյուր  քաղաքացի, և կարծում եմ, որ  անհատի  վարած  քաղաքականությունը  արդյունավետ և լիարժեք  լինել չի կարող:  Դժվար կգտնվի այնպիսի անհատ, ով կկարողանա հասկանալ  հասարակության  տարբեր  խավերի պահանջները,  կկարողանա  երկրի  կառավարման  ղեկը  վերցնել իր ձեռքը և  երկիրը  կառավարել ելնելով  բոլորի  շահերից, բացի  սեփականից: Երկրի  ղեկը  վստահել  մի անձի, ով  բացառիկ առավելություն  չունի  մյուսների նկատմամբ մեծ ռիսկ է: Առավել  արդյունավետ կլինի, եթե  երկիրը  կառավարեն  մեկից ավելի  անձինք, ովքեր կունենան  տարբեր  մասնագիտություններ, տարբեր  աշխարհայացքներ,  ովքեր կլինեն տարբեր  խավերի ներկայացուցիչներ, կարտահայտեն  իրենց  սեփական  կարծիքը, կկարողանան  տեսնել մյուսի  բացթողումները և  կկարողանան շտկել միասին: Իսկ կառավարման  գործում  նրանցից որևէ մեկը  մյուսի  հանդեպ  առավելություններ չի ունենա, բոլորը հավասարապես  կգործեն, և այդ դեպքում  կկարողանան  հնարավորինս  օգտակար և  հասարակության (իրենց)  շահերից  բխող  քաղաքականություն  վարել: