понедельник, 12 января 2015 г.

Հովհաննես Թումանյան. քառյակներ. վերլուծություն

Առատ, անհատ` Աստծու նման` միշտ տեղալուց հոգնել եմ ես,
Հոգիս ծարավ` սրան-նրան մտիկ տալուց հոգնել եմ ես.
Մինը պիտի գար իմ դեմը` ճոխ ու շռայլ անհաշիվ,
Ամեն ճամփում սպասելուց ու փնտրելուց հոգնել եմ ես
:

Կարծում եմ  այս  քառյակը  հիասթափության  և  ափսոսանքի մասին է: Հիասթափվում ես, երբ  կյանքին  տալիս ես  հնարավորինս  լավը,  բայց ի պատասխան  լավը  չես ստանում:  Ափսոսում, որ  դու ինքդ  ունենալով  շատ հարցեր ու պրոբլեմներ,  ուշադրություն  չդարձնելով  դրանց,  մտածում ես  ուրիշներին  օգտակար  լինելու մասին, թե ինչպես   օգնել, պաշտպանել,  խորհուրդներ տալ, թեկուզև մտածել  իրենց  տեղը,  բայց ոչ քո: Եվ ափսոսում, որ  շատերին օգնել ես այն ժամանակ, երբ  քեզ էր  օգնություն  անհրաժեշտ:
Եվ  միգուցե  սկզբում դա դուրեկան էր, բայց  որոշ  ժամանակ անց սկսում ես  ափսոսալ  բոլորի մասին  մտածելու, բոլորին  օգնելու համար, և ի պատասխան  ոչինչ  չստանալու համար:


Комментариев нет:

Отправить комментарий