Եղիշե Չարենց << Տաղ անձնական>>

                    

Չարենցը  հեռանում էր  Կարսից,  հեռանում էր  չուզենալով: Հեռանում էր  և իր  ծննդավայրից և  սիրելի  աղջկանից և դա Չարենցը  դժվար էր տանում:  Նա  գնացել էր  առանց  հրաժեշտ տալու իր  սիրած աղջկան: Չարենցը  նշում է, որ  անծանոթ  դեմքեր էին իրեն  շրջապատել, և  այդ  անծանոթ  դեմքերն  այնքան  բութ էին:

Նա հեռանում էր  մտածելով. <<  Ինչ-որ մեկի  սրտում  բացված վերք է կարծես այս կյանքը մի>>: Եվ արդեն ամեն  մեղքի համար  նրա  սիրտը  ուներ ներում:

Հեռացավ  Չարենցը  Կարսից, Կարինե  Քոթանջյանից  ասելով. <<Թե  Կարինե  Քոթանջյանին  տեսնեք  Կարսի  փողոցներում,  ասեք  Չարենցն  ասավ  մնաս  բարով, մնաս բարով>> :