вторник, 22 марта 2016 г.

Ժամանակը չի փոխում շատ բան

Ժամանակի հետ փոխվում ենք բոլորս, փոխվում է մեր աշխարհայացքը, մեր պատկերացումները, բայց սովորույթներ կան, որ մնայուն են, մնում են մեր մեջ, մեր ազգի մեջ: Ու ինչպես Թումանյանն է ներկայացնում ընտանիքը, սովորույթները, մարդկանց դիրքն ու բնավորությունը հասկանում ես, որ ժամանակն իրականում շատ բան չի փոխել, չենք նորանում, մեր արմատներից չենք կտրվում:
Ընտանիքի, օջախի  գլուխ կանգնած է հայրը, ով տեղյակ է տան անցուդարձից, ով ղեկավարում է  և ում լսում ու հարգում  են ամեն պարագայում:
Մայրը, ում երևի ամուսնացրել են մանուկ հասակում, և երևի նույն բախտին էլ իրենց աղջիկը կարժանանա:
Ւնչքան էլ փորձենք փոխվել ու առաջ գնալ, ամեն դեպքում բաներ կան, որ մեր մեջ նստած են:
Ինչպես առաջ հիմա էլ եղբոր կերպարը շատ են կարևորում: Եղբոր տնօրինության տակ են գտնվում քույրերը, նա միշտ տեղյակ է քրոջ հետ կապված ամեն հասարակ ու կարևոր բաներից, ու հաճախ նաև ինքն է որոշում ու վճռում քրոջ քայլերն ու ապագայի հետ կապված որոշումները:
Ինչքան էլ համարենք ժամանակակից ենք ու ազատ, միևնույն է, եթե օրինակ եղբայրը չի հավանել այն մարդուն, ում հետ քույրը շփում  ունի, նա չի կարողանա դեմ կանգնել եղբորը ու ապրել էնպես ինչպես ինքն է ճիշտ գտնում:

вторник, 8 марта 2016 г.

Կետադրել

«…Տխուր է: Արդյոք երազա՞նքն է անիրականալիի մասին, թե՞ կարոտը անդառնալի-հեռավորի մասին չգիտեմ: Ինչ-որ տարօրինակ զգացողություն է: Կարծես թե նամակը հին,վաղուց ծանոթ,մի ժամանակ մոտիկ եւ անակնկալ հեռացած մեկից է: Կարծես հարազատ եւ տարորեն հեռու, գուցե առհավետ, նույնիսկ ամենից հավանական է առհավետ հեռու մեկից: Մի՞թե մենք կհանդիպենք: Մի՞թե կմտերմանանք երբեւէ:
«Կուզենայի ավելի մոտիկ…» «Այդպես դասավորվեցին հանգամանքները»:
Ես էլ էի ուզում հիշո՞ւմ եք:
Ինձ էլ խանգարեցին հանգամանքները: Բայց չէ որ մեզանից յուրաքանչյուրը կարող էր ասել. «ուզո՛ւմ եմ»: Եվ մոտենալ: Մի՞թե սարսափելի է մարդուն մոտենալը եւ մոտիկից նայելը: Երբեմն՝այո: Բայց չէ՞ որ ամեն մեկը չարժե դրան: Գուցե ես էլ չարժեմ: Իսկ Դո՞ւք: Չգիտեմ: Բայց ես կուզենայի ավելի մոտիկ լինել, ինչպես եւ դուք, եւ համենայն դեպս մենք չմոտեցանք: Իսկ գուցե հենց դո՞ւք եք նա, որը չկա այս աշխարհում: Լավ է նրանց համար, ովքեր սիրում են եւ սիրված են: Նրանց համար հանգամանքներ չկան:
Եթե ես սիրեի՜: … Մի տեսակ քարացել է հոգիս: Սառել է:
Անկամ ու հոգնած:
Գարունն այստեղ աշնան պես է:
Անձրեւ ու անձրեւ:
Տխրություն:
Մենակություն: Մշտապես:
Մենք բոլորս այդպես ենք: Տա՛ աստված որ ուժգին սիրեք, ում, որ սիրում եք: Սիրուց լավ բան չկա:
Իսկ ո՞վ կձայնի մեզ մեռածներիս «ելե'ք»: Ո՞վ կասի մեզ, տրտումներիս ու միայնակներիս հավատով ու տիրական «սիրեցե՜ք եւ դուք կհաղթեք մահվան»:
Անձրեւ է: Ցեխ: Գիշեր: Միայնություն: «Հեռվություն»: Ի՜նչ սարսափելի հեռվություն: Մարդ կարողանար սպանել այս միայնությունը: Տա՛ աստված, որ ուժգին սիրեք… Հանդիպում ես,ծանոթանում, բաժանվում: Հավիտենական շրջապտույտ: Եվ հոգումդ վերստին դատարկություն է ու միայնություն: Եվ թախիծ: Հոգնածություն՝մահացու հոգնածություն: Ինձ թվում է,թե ես մեռնում եմ: Ուզում եմ,որ երբ կմեռնեմ եւ շուրջս մահվան լռությունը կտիրի գերեզմանիս վրա, հանկարծ, բայց աննկատելի երաժշտություն հնչի,որ ճերմակ շորերով մի աղջիկ՝ բերկրալից,խաղաղ տրտմությամբ լի, մի եղանակ նվագի՝անիրականալիի,հեռավորի՝առհավետ հեռավորի մասին: Որ շուրջս ծաղկեն փաղքուշ պայծառ անմոռուկներ,ինչպես լուսավոր տխրության եւ մեղմ ուրախության մեղեդի:
Ա~խ,նորից այս տաղտկալին, աշնանայինը, հնազանդն ու մորմոքունը ,սիրտ ճմլողը: Հավերժորե՜ն հավերժորե՜ն:
Մարդ ազատվեր սրանից, այս անբացատրելի,այս տարօրինակ տխրությունից: Այս սարսափելի հոգնածությունից: Այս տաղտուկից …»